Het doel van vandaag: 9 uur lang traplopen… Plaats delict: Wilhelminaberg… Martelwerktuig: een 508 treden tellende trap… Lijdend voorwerp: ik (en nog 23 andere malloten…
“508 treden tellende Stairway to Hell”
Ik hoor de tv paparazzo nog: “hoeveel gekken doen hier aan mee?” Nou, niet genoeg als je het mij vraagt… In een wereld waarin alles draait om steeds zwaardere uitdagingen valt het best tegen hoeveel lopers bijna helemaal maar net niet volledig hersendood genoeg zijn om 9 uur lang te blijven traplopen. De andere afstanden van vandaag – 5k start to climb, 10k trappensprintje, halve en hele trappenmarathon – lijken aardig volgeboekt en er is zelfs een uitverkochte kidsrun. Ik bedoel: Voor die kleine dwergen is die berg gewoon twee keer zo hoog en die treetjes drie keer zo hoog. Dus als zelfs peuters, kleuters en andere koters het in hun kleine bollekes halen om die trap te beteugelen dan moeten er in het ultra-bergen-wereldje toch wel meer dan 24 lopers te vinden zijn om die trap eens goed uit te vlakken??? 😉
Terwijl ik met m’n startnummer in m’n snavel richting de berg loop, loop ik Roman Packbier en Thomas Dunkerbeck tegen het lijf die vreemd genoeg een mountainbikepaadje aan zoeken zijn… Trappenvrees of alpinistische ontwenningsverschijnselen? 😉 Wereldkampioen André Weinand maakt het trio compleet en zo lijkt het podium van de ultra alvast met potlood ingekleurd…
“berg af hollen, stukje trap af, geen bomen kussen op treetjes missen, trap op knallen, lopen, kruipen, oid en dat minstens 42 rondjes volhouden…”
De start is bovenop “os bergske” dus met dat warmlopen zit het wel snor tegen de tijd dat Big Danny – (Big) Danny en Danny (Little) zijn het illustere trappenduo en maken samen met een hele berg vrijwilligers ondertussen alweer vier jaar van de trappenmarathon de gezelligste en pittigste uitdaging van Nederland – ons brieft over het ietwat gewijzigde parcours: berg af hollen, geen steigerkruising maar een stukje trap naar beneden pakken, geen bomen kussen of treetjes missen, trap op knallen, lopen, kruipen, oid en dat minstens 42 rondjes volhouden.. Eitje! 😉
Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?!?
Negen – Thomas
Na de laatste ins en outs over het nieuwe parcours is het tijd om te hollen. Niks geen startschot, gewoon omdraaien, 3, 2, 1 en gas erop! Samen met Thomas op kop knallen we omlaag. Nog even lekker de benen strekken voor de eco-modus aan gaat. En dat is ongeveer bij de eerste stap op die trap. Handrem erop en rustig omhoog dribbelen. Thomas en een horde lopers vliegen voorbij de trap op. Rennend, sprintend, handen op de knieën en twee treden tegelijk – klimmen zoals in de Alpen – maar ik hou het bij rustig dribbelen. 508 treden later ben ik op plekje negen boven en klok ik 7m10s… Ietsje te snel… 😀 M’n doel ligt rond de 8m30s om 60 rondjes te lopen.
Nog voor het eerste uur verstreken is komt Thomas me shirtloos – het is nu al bloedheet en Lucifer belooft het vuur op onze Stairway to Hell vanmiddag nog wat heter te stoken – voorbij gevlogen.
Acht – Zonsopkomst
Acht uur te gaan, acht rondjes achter de rug… Het eerste uurtje is voorbij gevlogen. Net als ik in de afdaling. Maar trap op moet ik toch al snel een stapje terug doen. M’n rikketik vind dat geren op de trap maar niks, dus gas eraf en in stevige looppas de trap op. Berg af kan ik in ieder geval lekker blijven knallen. 🙂 M’n rondetijden blijven onder de 8m00 maar het gaat gewoon te lekker om me druk te maken over dat halve minuutje. Die ga ik vast nog wel ergens nodig hebben…
Boven aan de trap komt de zon op. Nee, niet echt natuurlijk. Maar het toeval wil dat de zon precies recht boven de trap over de trappenhorizon spiekt… Per-fect-te timing! 😀 Ook de halve marathon is ondertussen gestart en zo wordt het lekker gezellig op de inmiddels zonovergoten trap.
Wilhelminaberg Trappenmarathon
Een unieke uitdaging
De Wilhelminaberg Trappenmarathon is en blijft naar mijn mening een unieke uitdaging op de platlandse hardloopagenda. Op de Wilhelminaspitze – steen voor steen opgebouwd door de koempels uit ons zwarte steenkolenverleden – heeft men recent een ‘trepke’ gebouwd om de bult wat ‘makkelijker’ toegankelijk te maken… Onder makkelijk verstaat men hier een 508 treden en 75 meter hoogtemeters tellend betonnen gevaarte dat het toneel vormt van de Trappenmarathon. Combineer dat met een steile afdaling naar onder – een rondje is ongeveer 1km – en je hebt een serieuze uitdaging voor hardlopend Nederland: 75 hm per km! En doe dat dan ook maar meteen vaak genoeg en je loopt gewoon ff zo’n fatsoenlijke Alpine Alpje op – en af.
Stairway to Hell
Maar het is niet de hoogte die het hem doet… Het is die verrekte trap. Door Beëlzebub hoogstpersoonlijk uit de dieptes van de hel gehaald en op de zwart geblakerde steenkolenberg gelegd. Een ogenschijnlijk relaxte en mooie gladde betonnen trap met 508 niet te grote treden en elke 20 á 25 treden een klein vlak plateautje klinkt toch gewoon te makkelijk, maar zal uiteindelijk door iedereen vervloekt worden. Nee, elke Alp is makkelijker dan deze Stairway to Hell.
Voetsporen
Het is niet de eerste keer dat ik hier in Landgraaf ten tonele verschijn, mijn voetsporen staan al in die trap. De eerste keer – back in good ol’ 2015 – kwam ik via loopvriendin Ingeborg op het (mijn)spoor van de allereerste Trappenmarathon op de Wilhelminaberg. Je kon kiezen uit 5km, 10km, halve ma…. en vergeet de rest maar. 10km leek me meer dan genoeg. En dat was ’t ook. Ik had een dik uur nodig om de 10 rondes, 11km – de rondes waren toen ietwat langer – 750 hoogtemeters en 5080 treden te beteugelen. Ondanks de primeur goed voor het één-na-hoogste treetje van het podium – mocht ik nog een trap(je) op… Dat smaakt naar meer en met een druppel ervaring en een berg gerichte training liep ik het jaar erop naar een PR en de absolute winst op dezelfde afstand. Uiteraard verscheen ik in 2017 als titelverdediger – primeur! 🙂 – en kon ondanks felle tegenstand de titel prolongeren – ook een leuke primeur. Maar een Hattrick in 2018 moest plaatsmaken voor een nieuwe uitdaging – alweer een primeur… Voor het eerst ging het niet om ren en vliegwerk, maar om uren en kilometers. De mentale strijd om in een negen-uurs coconnetje op een laaglandse trap naar hoogtes te stijgen die over de hoogste Alpen heen gaan. Erop en erover!
Zeven – Strikdiploma
Als de klok een uur of 11 slaat gaat ook het hek van de dam voor de eerste 10km groep. Nu wordt het pas echt gezellig op de trap! Wendy hoort hier ergens tussen te lopen, maar ik ga haar nergens tegenkomen aangezien ze exact mijn tempo loopt ergens een halve ronde voor me… Ik sluit even aan om gezellig met Roman een stukje trap op te ouwehoeren, aangezien Roman en ik ondertussen ongeveer hetzelfde tempo lopen, echter hij met een handjevol rondjes voorsprong.
Dan is weer m’n veter los… Dat is ondertussen al de zevende keer en ik ben er wel een beetje klaar mee. Ik heb toch ergens in een grijs verleden ooit een strikdiploma gehaald?!? Even een korte pitstop bij m’n pa en m’n 93 jarige oma die zijn komen kijken naar “die mafketels die negen uur lang d’r Wilhelminaberg op en af rennen”. Afbinden die hap, veters vastlassen en met de zegen van oma verder met die roestige benen.
Zes – 5 minuten
Thomas staat met een fles cola langs de trap aan te moedigen.. Hue? Hij is uitgestapt na zo’n drie uurtjes traplopen. Hmm.. Ik had hem wel op het podium verwacht. Dan begint het bij mij ook te kraken… Het ene rondje zeuren m’n voeten nog een beetje, het volgende rondje doet elke stap pijn en nog een rondje later kan ik amper nog lopen…
Als ook Roman bier boven trappen verkiest begin ik flink te twijfelen. Is traplopen wel zo gezond?? Ik ben nog niet eens op de helft… Er doet iets serieus pijn aan de zijkant van m’n voeten, zowel trap op als berg af. Ik sta op het punt de handdoek in de ring op de trap te gooien als ik m’n vrij rigoureuze strikwerk van eerder verdenk…
Geen tijd om te twijfelen. Wendy pakt m’n reserveschoenen erbij, maar eerst moeten die veters los… Oeps… Het laswerk van eerder verdient een plaats in het Guinness Book of Records want het duurt me gewoon vijf (!) minuten om de boel los te wrikken… Ondertussen voert Wendy me wat krachtvoer zodat ik m’n strikpauze nog een beetje zinvol kan gebruiken. In die vijf minuten heb ik tijd zat om tot de conclusie te komen dat de schoen het issue niet is… De zachte Adidas reservisten gaan m’n problemen niet oplossen, eerder verergeren op die trap. Ik blijf bij m’n Mizuno’s maar steek wat meer moeite in het strikwerk: niet te strak en een iets minder definitief strikje voor eventuele toekomstige updates…
Vijf – Ont- en opluchting
Strikwerk 2.0 doet wonderen! M’n voetjes kunnen weer ademen! Binnen drie rondjes is de pijn gewoon helemaal weg! Toch dat strikwerk van eerder. Laat ik het erop houden dat voor alles een eerste keer moet zijn… Als de klok opeens 4u30m toont ben ik toch wel blij dat m’n voetjes weer meewerken aangezien ik pas – of al 😉 – op de helft ben… Er staan 33 rondjes op de teller en dankzij de twee snelle uitstappers sta ik ondertussen op plek 7.
Waarom???
In de afgelopen vier jaar dat de trappenmarathon bestaat heb ik me afgevraagd waarom iemand 9 uur lang zou willen traplopen… Ik vond 10km meer dan genoeg. Twijfelde misschien een keer over de halve marathon, maar daar hield het op. Nee, ik was geen duurloper. Geen ultraloper. Punt.
Hetzelfde gold voor andere loopjes. Tot die eerste marathon: de Via Belgica. Van Duitsland naar Maastricht over de meest gave wegen. Het gaafste wat ik daarvan kan herinneren was niet de tocht of de route, maar het feit dat ik ruim drie uur achter elkaar aan hardlopen was. Het werd van kwaad erger en zo liep ik in 2017 m’n eerste 100km ultra: de Grizzly 100 Beartrail. Een van de thuisvolgers wist dit op briljante wijze aan haar dochter uit te leggen: “Dave is al een paar uur aan lopen sinds jij opstond en is nog steeds aan lopen als jij weer naar bed moet”.
Het was zeker geen gemakkelijke uitdaging – dat blijven lopen – maar het idee inspireerde me. Ik schreef me in voor m’n eerste meerdaagse – Koning van Spanje Ultimate – , schreef me in voor m’n eerste 100km in de bergen – Eiger Ultra Trail, ging ietsje minder dan gehoopt – en leerde steeds meer om aan de gang te blijven… En toen kwam het moment om in te schrijven voor de Trappenmarathon. Weer de tien? Of toch een stapje verder? Een parcourswijziging – met toegevoegde trappenafdaling – gaf de doorslag. Volle bak een uurtje knallen en dan proberen downhill geen treetje te missen?? M’n trainingen dit jaar waren toch al vooral gericht op lang, ver en hoog. Dus dan zit er maar één ding op…
Maar dit is geen vette trail… Met oogverblindend uitzicht in de Alpen… Dit is geen gave tocht… Rondjes van ongeveer een kilometer. Na een paar rondjes heb je het wel gezien. Elke keer weer hetzelfde uitzicht. Elke keer weer dezelfde trap. Elke keer weer. Keer op keer. Nee, dit doe je niet voor de tocht. Dit is letterlijk een gevecht met jezelf. En die verrekte trap. Het ultieme doorgaan!
Vier – Super-G
De rondes tikken rustig door en na het vernieuwen van mijn strikdiploma – geen één keer meer gelost – lijkt alles super te gaan op de trappen naast Snowworld. De eerste halve marathonniërs beginnen de finish de behalen en ook de 10k lopers verdwijnen langzaam van de trap, maar de 5km zit volop in het heetst van de strijd. Als de eerste groep van de vijf gestart is, is het eventjes spannend op de trappenafdaling. Breeduit komt een sprintende horde in volle galop de trap op. Met ogen gericht op de eerstvolgende tree is slalommen nog best een kunstje. En dan staat ook nog ergens een supporter midden op de trap tussen het stijgende en dalende verkeer in aan te moedigen… Slalommen met obstakels…
Tussen de horde ontdek ik Marjan die mij eerder nog van proviant voorzag maar nu zelf vijf keer de trap op mag. Trap op lopen we een beetje hetzelfde tempo maar trap af vlieg ik er vandoor. Zo kan ik toch nog twee keer samen met m’n meisje naar de top klimmen 😀
Drie – Trappenmarathonië
42! Met nog drie uurtjes te gaan spuugt mijn horloge het antwoord op life, the universe and everything uit. De Trappenmarathon geklaard en dus een plek in de LMS uitslag verdient! Ik voel me kiplekker en zo fris als een hoentje… En dan roept de beste man achter de speaker bij de tijdmat ook nog eens dat ik op ramkoers met het podium lig: “De man uit onze hoofdstad, de altijd goedlachse Dave, klimt ondertussen naar de derde plek!” Ik ga nog ff een rondje! 😉
Hoe zuur is het dan dat ik amper twee rondjes later bijna aan het infuus mag… De man met de (mijnwerkers)hamer tikt er aardig op los. Ik zie sterretjes maar geen traptreden, wat vrij onhandig is trap af dus even wat gas eraf. Zout of suiker, iets mist er in mijn bloedsomloop… Marjan neemt het zekere voor het onzekere en stop een caffeïnegelletje en een SaltStick in m’n snavel. Voortgedreven door een V12 – aan espressokopjes 😉 – krijgt mijn brein weer een druppel meer zuurstof. Maar ik betaal wel de prijs voor het eerdere tekort daaraan.
Twee – Op…
Ik kan niet meer… Het is op… Maar ja, ik lig derde… Dan ga ik toch niet opgeven? Langzaam begin ik André – de nummer twee – in te halen. Maar ik heb echt geen prik om de rondetijden vlak te houden… M’n benen kraken, m’n knieën knarsen, m’n longen piepen. Maar ik twijfel niet om te stoppen. Die paar uur haal ik toch nog wel??
Op een klein stukje van de trap begint nu de kidsrun. Amper twee turven hoog maar die koters vliegen de trap op alsof het niks is. Met handen en voeten en knieën optrekkend tot hun kin vechten ze zich een weg naar de top. Ondertussen slof ik als een ouwe l*l in slow motion ergens m’n 50e rondje weg terwijl ik me afvraag of een rollator niet zou helpen… 😉
Eén! – Still Standing
Het laatste uur is aangebroken. Niet alleen voor de race, maar ook voor mij. Ik zoek naar uitwegen… Shortcuts naar de finish… “Hoe ver ligt de nummer vier achter me?”, vraag ik Marjan en Wendy. Ietsje meer dan een rondje is het antwoord… Kak… Beetje krap om voortijdig het brons veilig te stellen… In een poging m’n motivatie aan de praat te houden galmt Elton’s I’m still standing door m’n hoofd…
De trap is bijna uitgestorven. Dit zijn echt de laatste paar Men – and Woman – Standing… Een paar knokkende (halve) marathonniërs en de overgebleven LMSers. Een regelrechte uitputtingsstrijd. De nummer 5 – die ik amper een uurtje geleden nog heb ingehaald – slingert de trap af. Hij kan amper nog op z’n benen staan. Hij is klaar… De hulptroepen plukken hem precies op tijd van de trap.
Als ik kwart voor zes aan mijn zestigste beklimming begin vind ik het welletjes. Doel behaald en m’n voorsprong is groot genoeg. Ik besluit om rennend de laatste keer omhoog te knallen op ’t trepke, trek nog een laatste sprintje en dan is het klaar, finito, over! 60! Tot ieders verbazing want met elf minuten op de klok past een extra rondje nog wel. Nee, ik ben er klaar mee, maar besluit m’n chip toch nog even om te houden…
Een kwart! – It ain’t over ‘till the Fat Lady sings…
Godallemachtig! Alsof Lucifer ermee speelt… Ik krijg een berichtje van onder aan de trap dat de nummer vier vlak achter me ligt – Heeft ie me ergens een ronde ingelopen?? Doet ie goed – en als hij met nog maar acht minuten op de klok boven komt, gaat hij voor nog een rondje… Kak… Iedereen roept dat ik er achteraan moet… Tik… Als hij het flikt dan staat hij op drie… Tak… Dat gaat me toch niet gebeuren na zestig rondjes… Tik… No f***ing way… Tak…
Ergens in mijn lichaam zit een knopje. Zoals in een straaljager. Ofzo. Zo’n rooie weet je wel. Met een beschermend klepje. Dat je niet per ongeluk erop drukt. “Can I push the red button?“… Boem. Ik sprint achter de beste man aan en vergeet even de auwa in m’n benen. Mr. Adrenaline doet z’n werk.
Nul – Tijd!
Ik weet niet wat ik nog in m’n benen heb maar met adrenaline kom ik een heel eind. Even gezellig naast m’n rivaal berg af hobbelen en dan naast elkaar de trap op. Hij zet z’n handen op z’n knieën en knalt met twee treden tegelijk omhoog. Fuck! Dat was niet de bedoeling… Dit gaat pijn doen, maar toch zet ik m’n handen op m’n knieën en knal ik mee omhoog. We balanceren op het randje van pijn en kramp en uitputting enzo, maar hij stond toch iets dichter op de grens: “Ich bin fertig… Ich kann nicht mehr mit…” Zo! Klaar! Maar ja… Sta nu toch al halverwege die trap…
Op het punt waar ik de laatste paar uur telkens nog anderhalve minuut nodig om boven te komen hoor ik de omroeper: “de laatste minuut is ingegaan!” Godnondeju… Moet ik nog gas geven ook… De hele top van de berg staat vol mensen die schreeuwen dat we moeten opschieten, knallen, dat soort dingen. Ik zie boven aan de trap m’n pa staan. Hij kijkt gespannen. Marjan juicht, Wendy loopt me tegemoet en ook Danny Little loopt me tegemoet voor wat extra motivatie.
Eens kijken of ik dat knopje nog een keer kan vinden. Ik zal… Ik moet… Ik ga dit nu niet verliezen! Met m’n handen op m’n knieën druk ik harder en harder. De stappen gaan steeds sneller en dan vlieg ik de trap op met alles wat ik heb!
Snelste Nederlander!
Ik lig nog naar adem te happen op de rode loper na de finish. Ik kan niet meer op m’n benen staan. Mensen buigen over me om te kijken of het licht in m’n bovenkamer nog brandt. Nog maar net… 😉 Heb net twee f***ing eindsprintjes van 508 treden getrokken! En ik weet niet eens of het snel genoeg was. Ik kruip overeind en dan hoor ik de omroeper aftellen: “drie… twee… één…” Vijf seconden later komt m’n laatste-ronde-koempel de finish over. Vijf seconden… Te laat… Ik heb best met hem te doen maar ik heb het dus gehaald! 61 rondjes! Twee eindsprintjes! Brons! Yeehaa!
Eenmaal op m’n benen is het tijd richting podium te gaan – wil niet weer Big Danny laten wachten. 😉 Op het podium wordt Duits gesproken. Niet alleen door wereldkampioen traplopen André – die z’n titel helaas niet kan prolongeren – maar ook door de verrassende winnaar Tobias. En zo ben ik dus de snelste platlander op deze trap! Niet iets dat ik negen uur geleden had verwacht 😀
Uitslag
Rank: 3e overall; 1e Nederlander 😉
Laps: 61
Tijd: 9:00:00 (netto: 8:59:29)
Afstand: 61km
Hoogte: 4610m (Monte Rose – Nordend 😉 )
Kan het amper geloven… Ik heb het gewoon gehaald… Vooraf lijkt het allemaal altijd zoooo makkelijk, maar je moet het nog wel maar doen. En dat ging niet zonder slag of stoot. Maar uiteindelijk heb ik met maar één pauze – strikcursus 2.0 – m’n doel bereikt. De oplettende lezer zal nu ongetwijfeld proesten “Hue? Wat? En die tweede pauze dan tussen de eindsprintjes?” Wel nu… Eh… Ja… Dus… 😉
Bedankt Danny en Danny en alle super vrijwilligers voor een onwijs gaaf evenement! Bedankt Mega bedankt voor de altijd goedlachse en gezellige Jo Grzelak voor vermaak op de trap en de briljante foto’s! En natuurlijk mega bedankt aan Marjan, Wendy, Maddie en m’n Pa voor de support en gezelligheid op de trap!
Volgend jaar staat het eerste lustrum van de Wilhelminaberg Trappenmarathon op de agenda! Wie is er ook bij? Of ik dan weer negen uur ga bikkelen of toch liever weer eens knal op de 10k. Dat zien we volgend jaar wel weer… 😉
Downhill Dave 