“Eén van de… nee.. de Vaalserbergtrail is de mooiste trail van nederland!”
Het is zondagochtend… 8 uur… Er wordt afgeteld voor de start: 10… 9… 8… Langzaam schuiven naast me zo’n 80 lopers een beetje losjes aan richting de startboog… 3… 2… 1… Langzaam komt de kudde lopers op gang en zo begint de 53km lange Vaalserbergtrail. Of Vaalserberg Challenge of Xtrail Vaals; ach het zal me zorg zijn hoe ze deze veel te gave trail noemen, zolang hij ons maar over de mooie Vaalserberg brengt 🙂 Ik ben doodnerveus, net als vorig jaar. Toen was het m’n eerste ultra – op de ietwat lange Marathon “iech hub umgelaope” via Belgica na 😉 – die ik samen met remmende kracht Mike liep, maar ook nu voelde het als m’n eerste. Na maanden van knie- en voetellende ben ik pas 7 weken weer op aan bouwen. De weg trail is nog lang, dat was goed te zien in Gulpen vorige maand. Daar liep ik de 43km Koning van Spanje en had berg op nog echt geen power. De laatste 10km werden zelfs een soort verzurende martelgang waarbij ik toch zeker probeerde niet kruipend de finish te bereiken. Dat is niet helemaal gelukt, maar gelukkig is dat grondkruipmomentje buiten het oog van de (meeste) camera’s gebleven… Maar Vaals is 10km langer… En flink wat hoger…
Twijfel, twijfel… Inschrijven heb ik tot de laatste dag uitgesteld. Maar toen wist ik het zeker! Ik klikte snel de 53km afstand aan en regelde het digitale papierwerk voor de inschrijving. Ik ga weer een ultra lopen! Ik ga het gewoon doen! En om er dan ook maar meteen een doel aan te hangen – anders dan hem uitlopen – wilde ik Mike’s ouwe goal van 6 min/km wel eventjes inkoppen! Maar nu ik hier loop… in Vaals… op het beroemde rondje om de vijver, de Tour de Mare, was ik nerveus… Ben ik er eigenlijk wel klaar voor?? Ga ik hem überhaupt uitlopen?? Geen m’n knieën het houden?? Maar ach, dat niet weten hoe het afloopt… Dat hoort toch gewoon een beetje bij het avontuur…
The Day Before
Samen met Marjan, Wendy en Ibe hebben we er een gezellig weekendje in m’n nieuwe Home-away-from-Home gemaakt. Zaterdag eerst sjoppen 
(tot vreugde van de dames) in Maastricht en daarna Bourgondisch koolhydraten stapelen 😛 (tot vreugde van de heren). Zondag lopen we allemaal de Vaalserbergtrail: Marjan samen met de nog in te vliegen debutant Maarten de 11km, Wendy de 23km, Ibe zijn langste trail op de 30km en ik start als eerste op de 53km… Terwijl we door de stad warmlopen – dat slaat niet op opwarmen voor de wedstrijd, maar op de on-Nederlandse temperaturen dit weekend – zien we dat het parcours voor Maastrichts Mooiste al flink wordt opgebouwd. Jammer dat het op dezelfde dag is als de Vaalserbergtrail want Maastrichts Mooiste is toch wel één van mijn favoriete Nederlandse hardloopevenementen, maar het tempo is er gewoon nog niet en the trails are calling. Als afsluiter van de Day Before finishen we met een het beste trail-power-food dat Limburg te bieden heeft: Unnesop! Ik biedt alvast mijn excuses aan aan de achterliggers…
Er gaat die eerste meters van alles door me heen: Ben ik niks vergeten? Heb ik genoeg NUUN mee? Hoe warm zal het worden? Hoeveel f*cking water ga ik nodig hebben? Ga ik wel zacht genoeg?? De eerste lopers halen me al in op de beroemde Tour de Mare en als we weer langs de start lopen loop ik 5e… Ergens stelt het me wel gerust dat ik zonder Mike ook eindelijk in kan houden terwijl een groot deel van de lopers me voorbij loopt… Wacht maar denk ik en concentreer me op m’n eigen race. Mijn doel is binnen 5 en een half uur binnen te zijn. Precies op tijd voor de start van de 11km waar Marjan en Maarten op gaan knallen. Jelle sluit tijdens de Tour de Mare aan op zijn eerste ultra. Lekker zo even rustig de Vaalserberg op rennen met een bekend gezicht, maar Jelle gaat te hard en ik moet al snel loslaten om me niet op te blazen. Ik ben nog nooit zo streng geweest voor mezelf, maar ik ben als de dood dat m’n knieën de klim niet overleven… Dus gas eraf en gewoon laten gaan. Als ik m’n tempo volhou dan ga ik later nog wel wat lopers tegenkomen op de terugweg 😉
Met enig schutterswerk knal ik op uienpower de Vaalserberg op als ik tussen het gedonder in Dennis hoor roepen. Hij blijkt gister eveneens kanonnenvoer te hebben verorberd en zo zorgen we voor die karakteristieke plattelandslucht rond de Vaalserberg… 😉 Vorig jaar vloog Dennis me voorbij op de eerste 10 kilometer, maar kwamen Mike en ik nog voor de 20km weer langszij dankzij onze rustige start. Nu hebben Dennis en ik zowat hetzelfde doel en lopen we samen de Vaalserberg op te knetteren.. 😉
Boven op de hoogste puist van Nederland staan Marjan, Ibe en Wendy ons even aan te moedigen. Ibe start om 10:00 dus in de tussentijd kunnen ze alvast wat parcours verkennen.. Ik kijk op m’n klokje en zie dat ik met een gemiddeld tempo van 6:09 min/km de Vaalserberg op ben gelopen.. Dat is rapper dan ik dacht, dus die 5 en een half uur zou er zo maar eens in kunnen zitten. 🙂 Dan gaan we de drielandenlus in. Vorig jaar was dit een behoorlijke lus waarna je weer terugkwam op het drielandenpunt, maar omdat België er een nogal spartaans houtkapbeleid op nahoudt is het lusje wat korter. Na een zucht en een scheet lopen Dennis en ik dan ook alweer rap de Vaalserberg op waar het aanmoedigende trio weer staat met de brandende vraag hoe het gaat. Even niet denkend aan Ibe die zo z’n eerste 30km hier gaat lopen antwoord ik met weinig geruststellende woorden “zwaar”…
Met een paar sinaasappels en een banaan achter m’n kiezen ga ik weer op pad. Dat zwaar sloeg natuurlijk helemaal niet op de fantastisch mooie trail, maar op het feit dat mijn benen berg op ongeveer dubbel zoveel pudding blijken te bevatten dan mijn hoofd vermoedt en mijn hart had gehoopt… Er zijn ondertussen toch al zeker zo’n 30 lopers voor me terecht gekomen en berg op blijven ze me maar inhalen. Ook Dennis weet berg op rake klappen uit te delen, maar berg af kan ik m’n voeten dan weer bijzonder goed neerzetten. Hell yeah!! Downhill Dave is back!! Onderweg naar de derde verzorgingspost bij 20km lopen we over de grens met België een beetje berg op en af te knallen. Er lijken wat paadjes ten opzichte vorig jaar te missen maar dat kan liggen aan de bomen die een Belgische boskabouter op de paden heeft gedeponeerd. In Februari kwam ik tijdens een trainingsweekendje met Kim ook al achter de spartaanse boskapkapriolen van onze Zuiderburen, maar dat ze het nu nog niet hebben opgeruimd doet hun reputatie weinig goed..
Zigzaggend om, over en door het liggende bos knal ik naar beneden en loop telkens een beetje weg van Dennis, maar berg op komt ie me altijd weer bij en kletsen we gezellig verder. Tot het moment dat Dennis opeens niet meer bijkomt… Even twijfel ik wat gas eraf te gooien – Het tempo ligt nu even ietwat hoog rond de 5:00 min/km – maar m’n benen voelen goed. Bij de waterpost van 20km kom ik Jelle weer tegen en we rennen samen richting het Geuldal. Jelle heeft moeite om het tempo vol te houden, net als de meeste andere lopers. Ik begin lopers bij bosjes in te halen en heb dus toch weer de juiste strategie gekozen en me niet gek laten maken! Of zou het toch de unnesop zijn?? 😉
Als we het Vijlenerbos uitkomen breekt de hel los… Letterlijk! Miene leeve god… De lucht is 10 graden warmer en ademen wordt 10 keer zwaarder en natuurlijk begint d’n ouwe rikketik 10 slagen harder te tikken… Hmm… Das nie goed… Aan de overkant van het Geuldal hebben we zicht op de hoogste klim van de trail: de klim naar Eperheide. Nederland is misschien geen Zwitserland, maar dit ziet toch serieus indrukwekkend uit. Maar de tocht in de brandende zon door de open velden van het Geuldal is zwaar en ik ben maar wat blij als we aan de overkant de klim richting het bos maken. We zijn net halverwege en ik moet zo nog een keer door die brandende hel. Kan eigenlijk wel een klein beetje motivatie gebruiken… En dan loopt daar opeens m’n pa… Hue?!? Als een ware reddende engel om me even wat nieuwe moed in te spreken! Internet heeft die kerel niet nodig, een telefoon ook niet, hij weet me altijd op het juiste moment te vinden! Even een korte peptalk en weer door. De focus is er weer en ik ga de brandende zon met open ogen tegemoet!
Het grootste deel loop ik nu alleen. Ik zit op zo’n 30km en wordt opeens achterop gelopen door Tim. Ik ken hem nog niet, maar dat is het leuke van trailrunnen: je leert zelfs onderweg mensen kennen 😀 We hebben een hele discussie over de hitte en hij leert me hoe ik m’n lichaam moet koelen om m’n hartslag wat omlaag te krijgen. Ik gebruik m’n 500ml softflasks om m’n shirt en hoofd nat te maken en verrek dat ’t werkt: m’n hartslag daalt 5-10 slagen. Ik vind het slecht te voelen en dus gebruik ik altijd m’n hartslagmeter als richtlijn voor wat ik kan. Met deze koeltips kan ik weer wat meer 🙂 Bij de waterpost in Schweiberg (32km) besluit ik dan ook maar wat meer gebruik te maken van de rijkelijk uitgeruste schranspost. Er gaat wat sportdrank in, wat chippies en ik vul meteen even de koelwaterreservoirs aan. 😉 We moeten namelijk nog een stukje door rimboebabwaanse temperaturen…
Ik loop samen met Tim naar de laatste verzorgingspost en als we een nieuw graspaadje langs de Geul induiken kan ik niet anders dan genieten van één van de… nee… de mooiste trail van Nederland! Wat is het gaaf om hier te lopen! Ik klim al rennend met uitzicht over eerst Mechelen en dan Vijlen de Vijlenerberg op. We lopen het verkoelende bos in en dan staat daar bij de verzorgingspost opeens weer m’n pa, dit keer samen met Marjan en Maarten! Van hun hoor ik dat Ibe het ondertussen zwaar heeft door wat last van z’n knieën.. Nee toch! Net nu ik nergens last van heb… Maar hij houdt vol en doet wat rustiger aan. Wendy is pas net gestart en loopt bereikt bijna de drielandenpukkel.. En ik? Ik heb zojuist de KvS afstand bereikt – 43km – en alleen wat last van de hitte… Ik maak dankbaar gebruik van de aanwezige zoutjes, suikertjes, vitamientjes en H2O-tjes en vertrek voor de laatste etappe.
Terwijl ik op gang wil komen, komt Tim retour gerend. Hij is al vooruit gelopen maar dacht door de vele 30km lopers dat hij de verkeerde kant op liep. Volgens mij was ie vergeten dat we het parcours vanaf nu delen met de 23km en de 30km wat eigenlijk best wel voor gezellig is. Liepen we rond Epen nog alleen, nu zijn er genoeg lopers om tijdens de klimmetjes even wat ervaringen uit te wisselen al blijft het vooral bij verbaasde zuchten als ze horen dat we de 53km loop. Nergens wordt het te druk – niet zoals de Petzl Night Trail Bergschenhoek bijvoorbeeld.. – en iedereen gaat super relaxt aan de kant als ze horen dat een snellere loper achterop komt. Even een vriendelijk bedankje en weer door. Er lopen ook veel 53km lopers die ondertussen de boskabouter met die grote hamer zijn tegengekomen. Tellen doe ik niet, maar iets zegt me dat ik het eigenlijk best aardig doe. M’n benen vullen aan: ik doe het eigenlijk super!
“M’n benen terugvinden in de Limburgse Heuvels”
Na een lange afdaling door een weiland is het bijna gedaan. Met uitzicht op Vaals komt Landal Hoog Vaals nu wel rap dichterbij. Tim zegt dat ie wat last van kramp krijgt en moet me laten gaan.. En dan realiseer ik het: I’m back!!! Ik kwam naar de Limburgse Heuvels om m’n benen terug te vinden en ik weet niet onder welke boom of steen, maar ik heb ze gevonden! Ik voel me langzaam versnellen.. Nu mag het! Een laatste klim, even lachen naar de camera, een sprintje tussen twee krappe heggen en dan knal ik het terrein van Landal op: nog één kilometer. De finish is voor het hoofdgebouw – net na een pittig klimmetje – en met een flinke powerclimb knal ik langs m’n pa, Marjan en Maarten – twee van m’n doelen bereikt 😉 – na 5 uur, 31 minuten en 18 seconden onder de boog door! Marjan vertelt me dat ik het grootste deel van die 30 inhalers toch weer ergens heb teruggepakt want ik ben net de top 10 ingeschoven! 😀
Uitslag
Vaalserbergtrail 53km: 5h 31m 18s (10e plek overall)
Soort met van live meekijken op de 53km?? – Strava Flyby
Na de finish staat een lief meisje met een tuinslang die niet de beroerdste is om afgematte oververhitte lopers eens even helemaal af te spoelen met ijskoud water. 🙂 Eindelijk! Das pas een cooling down! Hanneke komt al met een – flink stuk – stuk appelkruimelvlaai aangelopen en voor ik er erg in heb regelt ze ook nog een persoonlijke masseuse om dat zuur eens ff uit m’n benen te kloppen: Heel erg bedankt Nadine!
En de Rest?
Ik heb nog even tot de start van de 11km, dus even checken bij Marjan hoe het met Ibe en Wendy gaat. Ibe blijkt nog steeds op weg ondanks z’n gevoelige knie, maar Wendy is finaal verkeerd gelopen. En dan wordt ze ook nog door twee wandelaars op een dwaalspoor gezet, maar gelukkig was daar de hulplijn om haar weer in de goede richting te plaatsen. Ik wens Marjan en Maarten nog even succes en moedig ze aan tijdens de start van de 11km en dan loop ik rustig langs het parcours op zoek naar bekende gezichten. De eerste die ik tegenkom is een vermoeide, maar nog steeds lachende en lopende Ibe! Hij loopt hier zijn eerste 30km trail in de Mediterrane bakoven die zelfs Lucifer te heet is. Hij zegt dat Dennis vlak achter hem zit en er erg doorheen zit… Hmm.. Dennis had ik inderdaad nog niet gezien, maar het is een uur na mijn finishtijd… Ik had gedacht dat Dennis toch al lang en breed aan een ijskoud bierinfuus zat.. Ik wacht maar en ik wacht maar, maar van Dennis geen spoor. Net als ik denk dat Ibe wellicht wat last had van de zon komt daar een bekend gezicht het terrein opgewandeld.. Zeg maar gerust gestrompeld… Snoeihard kapot… Z’n gezicht kleurt net zo wit als z’n shirt… De gelijkenis met de Legend die me de eerste 20km vergezelde is ver te zoeken. Ik besluit maar even bij hem te blijven tot de finish want een platgeslagen Big Mac oogt nog gezonder dan Dennis nu. Op de laatste 300 meter duikt hij nog 2 of 3 keer het gras in om even te pauzeren… Dit is niet goed, maar hij komt elke keer weer op krachten. Met z’n dochter aan z’n zij – die wel 10 keer moet kijken of het echt papa is – loopt ie verslagen over de finish. Holy moly! Maar respect voor die mentale power…
Daarna komt ook Wendy al bijna aangelopen. Ik mis haar bijna want ze gaat als een speer! Ik had geen lach meer verwacht na het James May – a.k.a. Captain Sense of Direction – incidentje maar ze geniet zichtbaar van een fantastische trail. En zo slecht heeft ze het dan ook niet gedaan: ze wordt 12e dame met een tijd van 2:52:16!
Dan is het de buurt aan de 11km finishers. De eerste die met zijn neus de bocht om komt is Maarten – ook als 10e man – in een tijd van 0:59:13! Wat een debuut! Dat ie rap was wist ik wel, maar op de langere duur moest hij zich nog meten. Dat heeft ie nu gedaan! En dan is het ten slotte de beurt aan mijn meisje! Marjan loopt dit keer alleen op het pittige en hete parcours maar dat doet haar niks. Genietend van de heuvels komt ze zelfs sneller dan tijdens KvS vorige maand over de finish! 😀 Tijd voor een massage, een lekkere douche en een koud glas bier!
Hanneke, Roy en de rest van de organisatie:
Wat een ongelooflijk gave, mooie en lekkere trail hebben jullie hier neergezet! Tot volgend jaar!
Downhill Dave 
Vet zeg, zo’n blog! Ik ga je volgen😁