Ik loop pal achter Kim, Willem en ene Kroaat als we de start langzaam achter ons laten. Geen idee wat die Kroaat hier te zoeken heeft, de allure van internationale trails is hier niet te vinden. Geen utmb-achtige massa start waarbij iedereen staat te dringen om vooraan te staan. Integendeel, de start vond eerder plaats in totale sereniteit. Lopers zaten 5 minuten geleden gewoon nog aan de koffie. Han heeft z’n tentje met On schoenen klaar gezet voor iedereen die eens op wolkjes wil lopen – ik heb de mijne al aan – en ook maak ik voor de start even een babbel met Danny en Danny van de organisatie die ik vooral ken van de Wilhelminaberg Trappenmarathon. Terwijl de helft nog gezellig staat te babbelen geeft Danny het startschot. Willem zei nog: “Het wedstrijdgevoel is ver te zoeken”. En gelijk had hij, we gaan gewoon een mooi rondje rennen rond Heerlen.
Een parel van een trail!
We kronkelen links af over bospaadjes langs de autobaan – autosnelweg voor Nederlandse lezers – richting Heerlen. In de hellingen gaat de trail af en toe lekker op en af, maar als ik even niet oplet mis ik een bordje rechtsaf en daarmee een leuke afdaling. Snel even terug dan maar en meepakken die rammel. Edgar en nog wat lopers hebben me ondertussen ingehaald en als ik het tellen nog niet verleerd ben lig ik nu 8e – best aardig na een weekje Alpen. Zeker met Kim en Willem vooraan.
Een paar dagen geleden liep ik nog in het Berner Oberland. Een trailvakantie met veel bergavonturen liep op z’n eind. Ik had net een bordje Raclette op 2061 meter hoogte achter m’n kiezen verstopt en wilde voor het donker de bergsteigweg runter laufen toen ik een appje kreeg van Kim. Ze had mijn naam op de startlijst van de Coriotrail zien staan en vroeg zich af of ik zondag eigenlijk alweer thuis was. Dat was wel de bedoeling.. Een als vraag opgevat antwoord verder en een trailweekendje Limburg was geboren. Kim’s benen lagen al languit voor m’n Maastrichtse huisdeur te wachten voordat ik überhaupt de landsgrens had gekruist. Maar Kim was niet de enige bekende die uit het Winderige Westen de weg naar Coriovallum vond voor een relaxte trail. De volgende dag zouden ook Willem, Edgar en Ronald aanschuiven voor een potje rennen door de heuvels.
In Benzenrade zie ik opeens Edgar met nog drie lopers linksaf een veldweg op gaan, maar de oranje stippen staan op de ietwat minder linksafse asfaltweg… Asfalt is natuurlijk lava voor de echte trailrunner 😉 dus ik kan de navigatiefout goed begrijpen. Even terugfluiten die foutlopers en de juiste weg wijzen en zo is mijn 4e plek maar van korte duur. Langzaam komen de foutlopers voorbij en gaan we weer verder op het parcours van oranje stippen.
Die oranje stippen bleken een geniale ingeving van de organisatie. Om vandalisme te voorkomen – wandelaars denken nog wel eens dat het bos alleen van hun is en halen de gele routebordjes weg – hebben de vrijwilligers naast de gele bordjes ook boomvriendelijke en millieuvriendelijke oranje stippen en pijlen op de trail achter gelaten. Danny grapte bij de start dat we de route eigenlijk van stip naar stip moeten kunnen lopen en tenzij ze ergens een verdwaald hert hebben bestipt is inderdaad vrij goed te doen.
Kiezel, Keien en Klimmen
De trail gaat over veldwegen richting Voerendaal en Ubachsberg en daarna via Trintelen naar Eys. Eigenlijk is het een verrassend pittig parcours; niet vanwege de vele hoogtemeters – zoveel zijn het er eigenlijk niet – maar vooral door de korte klimmetjes – je hebt pas door dat je te hard ging als je alweer boven bent – en vanwege de vele kiezel en keien. M’n tenen vormen te vaak m’n enige uitzicht als ik me er weer op betrap naar onder te kijken waar ik m’n voeten kwijt kan zonder op m’n plaat te gaan. Pff.. Behoorlijk vermoeiend. Gelukkig zitten er (voor een trail) vrij veel stukken asfalt tussen om even bij te komen. Tsja… Dat klinkt misschien wat vreemd, maar ondanks dat ik vind dat er te veel asfalt in deze trail zit ben ik blij dat ik even kan bijkomen van dat übergeconcentreerde lopen 🙂
Veel toeschouwers zijn er niet, maar een paar fanatiekelingen zijn wel te vinden. Boven aan Ubachsberg staat Marjan me samen met Maddie aan te moedigen en even later ontdek ik een fietsster waarvan ik zweer dat ik haar eerder heb gezien. En ja hoor, als we bij Eys berg af vliegen staat ze daar alweer. Het blijven naast de vrijwilligers de enige supporters wat op zich wel jammer is aangezien we door zoveel gezellige Limburgse dorpjes komen. Maar Marjan en de fietsster duiken elke zoveel kilometer weer op langs de trail wat ook wel weer een leuke motivatie is op weg door de Limburgse heuvels.
Langs de mooiste uitzichten van Limburg
Vlak voor de splitsing van de 19km en de 36km wordt de trail opeens een stukje natter. Het pad is één grote modderpoel en een droge passage vinden is geen optie dus dan maar midden erdoor. Het oranje van mijn gloednieuwe Cloudventure’s kleurt al snel modderbruin… Yes! Gebruikssporen.. 😉 Maar ondanks de dreigende lucht blijft de rest van de trail droog en moddervrij. En dat betekend genieten van de vele mooie uitzichten van Zuid-Limburg.
Een parel van een trail!
Als we voorbij Eyserheide komen gaat het vrij rap bergaf richting Eys. Voor Vooral het stuk bij de Eyserbeek zorgt voor veel mooie uitzichten. Ik blijf me er maar aan vergapen… Oj, opletten! Let ik toch weer even niet op waar ik m’n voeten neer zet 😉 Maar wat is het heerlijk om hier te lopen. Een parel van een trail!
Onderweg moet ik terugdenken aan de Beartrail van afgelopen Oktober. Daar liep ik met koorts een zware maar langzame 39km trail terwijl Mike als trouwe begeleidende trailtoerist met veel te veel energie over foto’s liep te maken van elk uitzicht. Dit tot grote frustratie van Pascal die bij ons liep te zwoegen om heuveltje op te komen. 🙂 Pascal had ik bij de start hier vandaag ook weer ontdekt alleen loopt hij nu de 20km afstand net als Wendy. Veel plezier en succes Pascal!
Het muurtje
Man man man, dit is me wel het muurtje!
M’n klokje geeft aan dat de finish nu toch echt dichtbij komt. Nog een paar bochtige kilometer door de bossen van Imstenrade en dan is het klaar en krijgen m’n benen hun welverdiende rust. Maar dan kom ik bij een splitsing zonder routebordjes of oranje stippen. Dat kan niet kloppen. Van links komt iemand naar me toe gelopen en zegt dat ik van de route af ben.. Amper 10 meter maar daardoor mis ik wel de “Wall”. Ik mag van hem rechts weer op de route komen, maar dat doen we dus niet… Van de trail afwijken geldt als diskwalificatie vind ik en ik ga toch zeker DE uitdaging van de Corio Trail niet aan me voorbij laten gaan?!?
Man man man, dit is me wel het muurtje! Vooraf grapte Kim en ik dat dat muurtje toch niet zoveel voor kon stellen. Hoog is ie niet, maar er liggen twee touwen en die blijken toch vrij handig om naar boven te komen. Even twijfel ik of ik het zonder touw ga proberen, maar ik ben al fout gelopen en wil niet nog meer tijd verliezen door de moeilijke weg te kiezen… En stiekem is dit toch gewoon supervet! Wie verzint het dat er in Nederland een natuurlijk muurtje ligt waar je niet zonder hulpmiddel omhoog komt?!? Toen ik vorige week op de Hardergrat liep lag er ook een touw, maar in de Alpen verwacht je wel dat je af en toe je handen en kont moet gebruiken. Niet in Nederland… Alleen dat is al een reden om deze trail te lopen!
Dan is het nog maar een steenworp naar de finish en met alles wat ik heb geef ik nog wat gas bij. De vrijwilliger bij het muurtje wist me te vertellen dat ik één van de eersten op de lange afstand ben… Dat kan toch niet kloppen?? Waar zijn die anderen dan gebleven?? Er zullen er vast een paar het muurtje hebben gemist want net op die afslag miste er een zichtbaar bordje waar de beste vrijwilliger bij de Wall direct wat aan heeft gedaan. Marjan wacht me op vlak voor de finish in het bos en dan is het klaar. Nog een laatste krachtinspanning en een moment om de benen te strekken en met al 8 mannen en één dame op het finishbankje stopt mijn teller op 3 uur, 24 minuten en 36 seconden. Langzamer dan ik had gehoopt, maar zeker gezien mijn voorbereiding en het parcours niet slecht. Maar voor mij nog belangrijker: ik heb nergens last van! Geen kramp, spierpijn, niks, nada! De blessuretijd is nu eindelijk verleden tijd!
Uitslag
Corio Trail 36k: 3h 24m 36s (10e plek overall)
Soort met van live meekijken in Heerlen?? – Strava Flyby
En de rest..??
Kim en Willen pakken natuurlijk de winst op de lange afstand in iets minder dan 3 uur. Kim heeft de Wall zelfs twee keer beklommen, wat een power! Edgar blijft helaas net buiten het podium maar het blijft een gezellige boel in de top 10. Op de 19km – die stiekem toch ietsje langer bleek – loopt Wendy na Zwitserland een relaxte trail in iets meer dan 2 uur. Haar dochtertje die overal met Marjan heeft staan aanmoedigen is zo enthousiast dat ze de volgende keer ook mee wil! 🙂 Al is 20km nog wat ver is voor die korte beentjes.
Met de medaille om m’n nek – wat naar mijn mening te weinig wordt gedaan bij trails – en m’n beetjes hoog kan ik terugkijken op een fantastische trail!
Danny Roufs en Danny Kil en alle vrijwilligers: bedankt voor een bijzonder mooie en uitdagende trail!
Downhill Dave 
Gaaf verhaal van een gave trail en o zo gezellig met z’n allen😊! Top dat Maddie erbij kon zijn ja!
Geweldig om jouw trailbeleving te lezen😁