E-P-I-C… Niet mijn woorden – correctie, letters – maar die van een goeie vriend. Ze tikken de spijker echter vrij aardig recht precies midden dead-center op zijne kop… Wat in de grijze grauwe ochtend in de Ardennen begon als een revanche op vorig jaar, eindigde na iets meer dan zes uur klim-, kruip- en vliegwerk onder een hete zomerzon in La Roche-en-Ardenne. Het werd een trail om niet te vergeten: vol met glijpartijen, vliegmomentjes, spaghetti, rode smurrie, bomen, water, wat muurtjes, nog meer water, een limbodanser, the Flying Dutchman, kabourtertjesbier, burgers en nog veel meer!
Vorig jaar gaf ik na maandenlang strategisch stalkgeweld toe aan Nico en liep een tikkie onvoorbereid de 33km trail. Nico liep de TdF al drie jaar en deed z’n uiterste best om me te overtuigen mee te gaan. Na de 60k Vaalserbergtrail dacht ik: “Dat doen we dan wel ff”… Samen met Michiel begon ik zo vorig jaar hoopvol aan een tocht in het onbekende. Tot de eerste verzorgingspost ging alles nogal makkelijk, maar nadat Michiel en ik vanaf de eerste VP onze eigen wegen kozen veranderde het makkelijke ardennentrailtje in een spierslopende Spaghetti Belgique. We twisten, we draaien, het pad gaat alle kanten op. Het was mooi en gaaf, maar toch ook wel een kneiterheftig stukje klimmen – waarbij handen, voeten en zelfs kettingen nodig waren om boven te komen – en dalen – waar de meeste trailers om mij heen in de bomen hingen om niet als een ongeleide baksteen naar beneden te kelderen – om U tegen te zeggen. En na – voor mijn gevoel – uren dwalen door een spaghetti van wegen was ik nog niet bij de laatste VP… Er kwam maar geen einde aan! Ik heb de hele “mur de Maboge” in mijn hoofd gemist puur omdat ik blij was even niet te hoeven rennen… Die muur was gewoon even pauze. Lekker relax klimmen want boven zou ik nog een half uur moeten rennen naar de finish… Maar rennen kon ik toen niet meer…. Nee, de 33k TdF van 2016 was een mooie maar licht pikante verrassing en een loeizware uitdaging… Een uitdaging die ik toch nog een keer moest aangaan… Nu dus… En dan niet de 33k, maar gewoon de 48k… De zondagse ultra… Gewoon… Omdat pastoor toch ook zondags naar de kerk gaat.
Koude Grijze Start
Ik twijfel… Ga ik mouwloos of toch voor een T-shirt en zal ik m’n jasje maar inpakken.. Just in case.. Het mag dan wel Augustus zijn, maar het vriest nog net niet. Amper 12 graden vind de thermometer om 7:30. Het is grijs en de route is bebost en gaat door diepe dalen in de Ardennen; wie weet wanneer het warm gaat worden. Ik kies toch voor mouwloos bikkelen, maar om mij heen zie ik zelfs mensen in lange broeken.
“Ik ben m’n zonnebril vergeten, maar dat zie ik niet zo duister in”
Samen met onze eigen Zoetermeerse trailpastoor Tom Maessen – die voor de CCC traint over een paar weken – loop ik naar het startvak, maar verder herken ik eigenlijk niemand. Marco en Arjan zouden er ook moeten staan, maar hoe goed ik ook zoek naar dat groene R’dam Trailheads shirt, ik zie het niet… Half Zoetermeer start hier vandaag, vooral op de kortere afstanden. Bij mij knaagt het ook nog steeds: is 48 kilometer niet te veel?? Kan ik dit nu alweer echt aan?? Vorig jaar was 33 kilometer duidelijk te veel en na die blessuremaanden.. Maar veel tijd om na te denken krijg ik niet. Naast een grijs hotel wordt afgeschoten en dan begint deze Trail de Fantômes ultra over het grijze asfalt onder een kille grijze hemel. Op een helder moment realiseer ik me dat ik m’n zonnebril ben vergeten, maar gezien de huidige hemelcondities zie ik dat niet zo duister in…
Lekke Larry is Finito
Als we La Roche-en-Ardenne uitrennen gaat het meteen stevig berg op. Iedereen heeft het altijd over de muur van Maboge, maar deze is toch eigenlijk veel heftiger. Om mij heen loopt alles nog zo fris als een hoentje, we komen net met de ganse kudde van het asfalt af en de prestatiedrang hangt als slappe kwijl bij de geboren marathonlopers uit de mondhoeken… Iedereen blijft maar rennen, in volle galop, stijl berg op, elkaar lachend aankijken met ogen van “kijk eens wat ik kan”. Voor een seconde of twee laat ik me meeslepen in het snelle startgeweld maar toch gooi ik lichtelijk gefrustreerd maar wijselijk gewoon de handen op de knieën en loop ik de rest omhoog. Ik probeer mezelf wijs te maken dat ik weet wat me nog te wachten staat en dat het beter is om nu achteraan te hobbelen…
“Ajaj… Finito!”
Boven aan gekomen gaat het tempo er meteen weer op. De winst van het wandelen wordt meteen duidelijk want in de lange glooiende helling haal ik tientallen lopers weer in. Als ik één ervan wil inhalen zie ik het opeens een kleine waterval tussen z’n benen… Hij zou toch niet…?? Nu al..?? Hij voelt wat met z’n hand aan z’n rugzak, kijkt angstig naar andere lopers om en merkt zeer vattend op: “Ajaj… Finito!” Dat moet toch knap lullig zijn om na amper 2km al te moeten opgeven door een lekke waterzak. Maar hij heeft wel een punt, de eerst volgende VP is pas over 12km en daarna gaat de trail 19km verder zonder vers water…
De trail is behoorlijk pittig en bezaaid met stenen en keien, helemaal als we berg af naar Maboge gaan. De weg is zo stijl dat remmen en stenen ontwijken gewoon onhandig is. Ik besluit dan ook me nog maar op één ding te concentreren: zwaartekracht z’n ding laten doen en doe dat wat mij de naam Downhill Dave heeft opgeleverd: knallen!
“Inhalen gaat enkel zwemmend of als Tarzan aan de lianen”
Meteen erna volgt een krap modderpaadje door het bos. Het eerste klimwerk van de dag want het pad is door de regen van eerder een modderbad geworden en de loperskudde van gisteren heeft elke schijn van trail doen verdwijnen. Dit is gewoon een modderglijbaan met takken. Ik heb nu al medelijden met iedereen die straks op de 33 en de 19km start… Maar Karma – in de vorm van een gladde boom – weet die gedachte snel uit m’n hoofd te kloppen als ik merk dat de grip van mijn schoenen op dit terrein zijn maximale rek heeft bereikt. Ach, m’n linkerbeen is wat modder rijker, maar helaas blijft het niet bij deze ene glijpartij…
Spaghetti Belgique
Als kamikaze piloot slalommend tussen ploeterende trailrunners bladeboarden
Bij Maboge staan Marjan, Wendy en Marja aan te moedigen. Marjan en Wendy moeten zo weer snel terug naar de start voor hun 19km, maar Marja moedigt vandaag Tom aan die niet ver achter mij loopt. En zo zie ik Marja de rest van de TdF nog op verschillende plekken gezellig opduiken 😀 Vanaf Maboge gaat het verder over een smal paadje langs de Ourthe. Inhalen gaat enkel zwemmend of als Tarzan aan de lianen maar de tempoverschillen zijn er gelukkig ook redelijk uit: we lopen in kleine groepjes achter elkaar te klimmen over rotsen en boomstronken. Rennen – of lopen zoals Evy zou zeggen – wordt steeds onderbroken door een korte wandelende klimfile over rotsverzameling nummertje X+1… Uiteindelijk buigen we via een makkelijke klim naar de top van een rots in een bocht van de Ourthe. De bomen maken even plaats voor een spectaculair intiem uitzicht over de Ourthe. C’est magnifique…
De trail slingert vanaf hier als een fatsoenlijke Spaghetti Belgique alle kanten op langs de rivier de Ourthe. Berg je op, bergje af en als je niet aan klimmen bent dan mag je kruipen over natte stenen of bomen. Als we hoog in een schuine helling even flink de pas erin hebben staat er ineens een routebordje naar rechts… Recht naar beneden… Een pad moet nog nader ontdekt worden en dus gaan we gewoon straight down the rabbit hole… Met knikkende knieën proberen de lopers voor me zich een weg te banen zonder naar beneden te glijden met enkel een paar bomen als fail-safe voor de afgrond. Vorig jaar hingen de lopers op de 33km hier massaal in diezelfde bomen om niet linearecta de Ardennense kleder in te donderen, maar de lopers waar ik deze jaargang tussen liep hadden ietsje meer kaas gegeten van gladde steile hellingen. Niet genoeg kaas en dus bladeboarde – een soort van zomerse variant van snowboarden maar dan met bladeren ipv sneeuw 😉 – ik als kamikaze piloot slalommend tussen de ploeterende lopers door. De vraag of ik fitter ben dan vorig jaar is onderaan eindelijk te beantwoorden want na dit bordje Spaghetti Belgique jammerde mijn spieren eens niet waar die finish nou was… En dat was maar goed ook, want we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet…
Downhill Dave Down…
Voor me ligt een stalen ketting. De herinneringen van vorig jaar zijn bright as day: langs een kaarsrechte rotswand gaat het steil genoeg omhoog dat op de kletsnatte stenen een ketting nodig is om boven te komen. Dat had een hint moeten zijn voor de nabije toekomst maar zover was ik nog niet. Stiekem kan ik best genieten van dit handen en voetenwerk en met een extra shot dopamine klom ik – helemaal in trailheaven – heerlijk naar boven. Het deed me wel een beetje denken aan de wat makkelijkere alpine klimstukken op de Hardergrat een paar weken geleden.
Boven aangekomen gaat het meteen weer hard naar beneden. Over een bospad bezaaid met boomstronken en takken. Als we onder aankomen wordt het pad breder langs de oevers van de Ourthe. Even weinig geklim en gewoon even een stukje ongehinderd knallen. Maar we zijn nog niet beneden. Het bospad waar ik op liep veranderd plotseling in een rotspartij waarbij de rotsen als messcherpe platen recht omhoog staan. Niet geheel bevorderlijk voor de grip. Rechts zie ik in een ooghoek een ietwat makkelijker paadje en een toevallig passerende wandelaar meldt mij dat ik beter rechts kan lopen. Niet dat ik de tip niet waardeer, maar in mijn huidige toestand ben ik niet bepaald in staat zijn tip ter harte te nemen en van koers te veranderen. Het feit wil namelijk dat ik op het moment van de tip al enige seconden The Flying Dutchman uithang. Ik heb namelijk al zeer vroeg tijdens de terreinmetamorfose – de messcherpe rotsen, remember? – ondervonden dat de grip van mijn schoeisel op deze rotspunten vrijwel identiek is aan die van klompen op ijs. Dit alles kwam me vrij bekend voor van vorig jaar waar ik ook op ditzelfde punt, dezelfde kant koos – echter zonder het onvermijdelijke dat nu komen gaat – wat weer resulteerde in een vliegende uiting van teleurstellende herkenning: “oh ja…” Wat volgde was geen klein kusje op deze heilige trailgrond… Downhill Dave Down…
Bloed, Zweet en Tranen
Daar sta ik dan, want liggen doe je beter niet te lang. De passant van de eerdere flyby is nog voorzichtig onderweg om mij een handje te helpen. Een snelle analyse van de situatie leert me dat mijn benen en heupen zeer wonderlijk geen schrammetje hebben… Helemaal nada, noppes. Das best mooi, aangezien het idee van een trailwedstrijd is dat je je toch vooral (hard)lopend over het parcours vooruit beweegt. M’n arm daarentegen heeft wat averij opgelopen. In eerste instantie dacht ik vanwege de dikke laag modder dat het wel mee zou vallen, maar een paar seconden later begint de smurrie op mijn arm langzaam maar zeker donkerrood te kleuren… Ik heb m’n linkerarm van elleboog tot hand over tientallen messcherpe stenen opengetrokken alsof ik een blikje ansjovis wilde openen… Een verzameling van schaaf- en snijwonden gevuld met zand, gruis en andere troep waarvan de herkomst op z’n minst dubieus was, was het resultaat. Er moest duidelijk even iets aan gedaan worden, maar de verzorgingspost had ik net een kilometer of twee achter me gelaten en VP2 ligt dus nog 18km voor me… Hé kak… Een dilemma… Maar dan herinner ik me weer dat ik op weg was naar de waterpassage! De Ourthe is een snelstromende rivier en moet maar even voor zuiver genoeg doorgaan om de troep uit de diepe wonden te krijgen. Als met verse peper in m’n “…” vlieg ik naar de Ourthe. Rustig aan hoeft ff niet, kan zometeen in de rivier wel even bijkomen.
“Ik zing het Italiaans volkslied uit volle borst als zweetdruppels hun weg naar mijn ontblootte zenuwen vinden…”
En ja hoor! Nog geen eens een kilometer verder zie ik het verlossende routepijltje richting het water. Even m’n best doen voor een wat diepere plek in de rivier zonder weer over stenen uit te glijden – iets wat twee lopers naast me niet lukt waardoor het wat gezelliger wordt bij de wondverzorgingspost – en dan de tanden op elkaar. Man, man, man, daar wordt je wel wakker van. Het valt niet mee om de wonden open te trekken en elke zandkorrel eruit te wrijven… Als een paar zweetdruppels hun weg vinden naar de zojuist ontblootte zenuwen merk ik pas dat het eigenlijk vrij warm is geworden op deze kille grijze zondagochtend. Ik zing uit volle borst het Italiaans volkslied en druk nog even met m’n nagels de laatste troep uit de wonden. Dan heb ik hier genoeg tijd verloren en besluit om maar eens door te lopen. Het nadeel van dat reinigen met water is dat ik nu een bloedspoor lek als Lekke Larry eerder met zijn kapotje… Het voordeel is dat ik onderweg regelmatig stoere verhalen kan vertellen 😀
Lac de Nisramont: Bloedmooi en Pikant
Voor me verschijnt opeens een nieuw bord: de splitsing van de 33km en de 48km. Duidelijker kan niet: op een groot bord staat 48km linksaf en 33km rechtdoor, vergezeld door een kleine verzameling aan routebordjes rechtdoor als ook linksaf. Als ik linksaf ben geslagen kom ik nog eens zo’n groot bord tegen, dit keer met een vet rood kruis achter de 33km en een groen vinkje achter de 48km… Nee, foutlopen is zo een feitelijke onmogelijkheid. Hier eindigt voor mij dan ook het bekende deel van de TdF en klimmen we over nieuwe onontgonnen wegen omhoog naar de stuwdam van Nisramont. De lange klim gaat me eigenlijk vrij makkelijk af. Bij de rest van de lopers begint het ondertussen wat te kraken, maar ik kan nu blijven dribbelen de berg op en zo haal ik weer een paar lopers in die ik net in de Ourthe moest voorlaten wegens die ongeplande verzorgingspost.
Vlak voordat we afdalen over gladde smalle trapjes in het bos zie ik Marja net uit de auto stappen: Tom zal niet ver achter me zitten. Toch ergens wel fijn dat je niet helemaal alleen loopt. Het pad rond Lac de Nisramont is zowel supermooi als behoorlijk pittig. We lopen over een paar bruggen, regelmatig wat trappen zonder leuning en dan ook nog over een smalle richel. De trail ligt bezaaid met omgevallen of omgekapte bomen – bij die boomkappende Belgische boskabouters weet je het nooit; zie de Vaalserbergtrail – en elke honderd meter moeten we wel ergens over een boom klimmen of onder een boom doorkruipen. De loper – of voormalig turner – voor me is nog zo fit as a fiddle dat hij bij een dubbele hindernis zo over de eerste boom heen springt en in een vloeiende beweging zo onder de tweede door limboot… Met duidelijk hoorbaar respect voor zijn flexi move besluit ik het toch ietwat voorzichtiger aan te pakken aangezien ik nog even niet zo soepel beweeg na eerder..
Het lopersveld is ondertussen best verspreid. Het grootste deel loop ik alleen samen met de limbokampioen maar als we halverwege een ander groepje van twee inhalen wordt het even gezellig. We wisselen wat stoere verhalen uit en genieten elke paar minuten van weer een spectaculair uitzicht. Voor ik het doorheb klimmen we alweer uit het dal richting VP2. De zon staat te bakken hoog in een blauwe hemel als we boven op de berg uitkomen en ondertussen baal ik toch wel van die vergeten zonnebril. Om me heen zijn er steeds meer lopers die moeite hebben om het tempo vol te houden op het zware parcours, maar nu voel ik me fit as a fiddle. Ik stop even bij VP2 om een praatje te maken met Marja die me verteld dat Tom bij de eerste dame in de wedstrijd loopt. Nu begin ik me toch af te vragen hoeveel lopers er dan voor mij zitten. Met nog zo’n 15km tot de finish wacht ik niet te lang en gooi het gas er maar eens wat meer op.
Potje klimmen op de Muur van Maboge
Na VP2 komen we al snel samen met de 33km lopers. Achteraf blijkt dat als ik ietsje later was aangekomen, dat ik samen met Michiel naar de finish had kunnen lopen. Hij zit maar een paar minuten achter me. Nu wordt het steeds drukker op het parcours en ik begin de finish te ruiken. M’n benen voelen wel moe maar niet kapot. In vergelijking met vorig jaar eigenlijk kiplekker! Als ik bij VP3 aankom weet ik het zeker: nu ga ik knallen! VP3 is helemaal onder in Maboge en vlak na de VP ligt de Muur van Maboge: een lange steile klim van zo’n 150 hoogtemeters. In tegenstelling tot vorig jaar heb ik nu nog behoorlijk wat power en dus zal ik dat muurtje wel voelen. Ik neem nog wat sinaasappels, gooi er een slok isotoon in, maak nog een praatje met Marja en ga er dan als een haas vandoor om de muur te beklimmen.
“Sterker dan ooit!”
Ik geef toe, het muurtje is ietwat pittiger dan vorig jaar, vooral omdat ik nu alle registers opentrek – net zoals m’n arm eerder 😉 – en lekke bergop tuf. Niks rustig aan, met nog maar 5km tot de finish mag alles eruit. Dus handen op de knieën en klimmen met die banaan! Onderweg kijk ik even op m’n Fenix 5x – waar Garmin een soort van complete google maps in heeft weten te verstoppen; gewoon geniaal – waar Marjan en Wendy zijn. Best grappig om te zien dat Marjan eigenlijk verrekte dichtbij – net aan de andere kant van de Ourthe – is. Vrolijk klim ik door en haal iedereen – 33km trailers of 48km trailers – stap voor stap in. De meesten zijn helemaal kapot maar een enkeling hoort mijn stampen, voelt m’n (hete knoflook)adem in hun nek en krijgt toch nog enigszins een competitieve drang om voor te blijven. Nope… Not this time! Ik ben weer sterker dan ooit! Ik haal met gemak een man of tien in op dat muurtje waaronder – blijkt later – twee 48km lopers.
Boven op de muur kan het gas er weer op. Hier moest ik vorig jaar wandelen… Uitpuffen… Kruipen… Wat een wereld van verschil met nu! Wat voel ik me goed! Eindelijk pluk ik de vruchten van rust en maandenlang herstel. De Koning van Spanje, Vaalserbergtrail en Corio Trail… Het waren allemaal persoonlijke overwinningen in hun eigen perspectief, maar nu! Nu voelt alles weer helemaal top! Mijn gemiddeld tempo is zelfs hoger dan vorig jaar op de 33km! En dan zie ik het bordje “1 km to finish”! Ow yeah! Only downhill from here baby! Met de vlam in de pijp en brandend rubber onder m’n schoenen knal ik volle bak die berg af. En jahaa, ik doe wel voorzichtig 😉
De helling vlakt af, het water van de Ourthe klinkt klotsend vlakbij, het bos opent zich en dan is daar de grootste toeschouwersarena van de TdF! Onder luid gejuich mogen de voeten nog één keer nat worden als de route voor de laatste keer door de Ourthe voert. Enkeldiep in het water maak ik trots een selfie: “I did it!” Aan de overkant rap uit dat water en dan knallen over de camping. Met alles wat erin zit leer ik mijn benen vliegen langs de wandelende campinggasten en toeschouwers… Nog 400 meter… 300… 200… 100… Bam!! Yeehaa!! Ik stop de klok na 50km op 6 uur 10 minuten en 4 seconden en kan alleen nog maar janken als ik Melanie zie. Die ontlading.. Whaaaaaaaa!!!!
Uitslag
Trail des Fantômes 48k: 6h 10m 4s (34e plek overall, 9e Nederlander)
Soort met van achteraf live meekijken in de Ardennen?? – Strava Flyby
And now we Wait
Hoe verging het de rest van Zoetermeer?
Het nadeel van zo’n lange afstand is dat je toch vooral eenzaam als eerste in alle vroegte moet vertrekken en als je hard genoeg loopt kom je ook nog eens eenzaam als eerste van de groep binnen. Maar… Het voordeel is dat ik iedereen binnen kan zien komen op de beroemde wateroversteek vlak voor de finish! 😀 Dus nadat Melanie me een halve burger – perfect herstelvoer na een pittige trail 😉 – doneert en ik uitgehuild ben tussen de kabourterbiertjes kan ik eerst even langs Michiel die net is binnen gekomen en dan verder naar de wateroversteek. Michiel verbetert zijn eigen tijd van vorig jaar even met iets meer dan een uur en komt binnen in 4:16, bijna exact mijn tijd van vorig jaar. 😀 Dat is nog eens een revanche. Nico is de eerste die ik door het water zie vliegen op weg naar een onwaarschijnlijk snelle 1:50 op de 19km afstand! Dan blijft het wachten op Tom – die zat toch vlak achter me? – op de voet gevolgd door Esther. Wendy en Mandy komen verrassend op verschillende afstanden tegelijk bij de wateroversteek 😀 Wendy kon ondanks haar knieën super lopen op de 19km en heeft met 2:30 een lekkere tijd neergezet terwijl Mandy heeft mogen klauteren op de 33km… Dat heeft ze geweten 😉 Bikkel Tommy is de eerstvolgende die de 19km gewoon op je reinste fivefingers af heeft gelegd! Met al die stenen, keien en weet ik niet wat zou nike-air-jezus schoeisel niet mijn eerste keuze zijn.. Respect! Arjan en Michiel gaan voor het betere genietwerk, maar bij de eerste blik op Michiel’s gezicht is duidelijk dat hij ietwat minder kan genieten nadat hij z’n enkel flink heeft verstuikt op de trail…
En dan… De spanning stijgt… Hoe gaat het met mijn eigen trailmeiske?!? Marjan loopt de 19km wat voor haar een afstandsrecord is. Haar vorige lange trail was een vakantietrailtje – alleen maar berg af – van een kilometer of 18… Nu gaat het ook flink omhoog… Maar ze weet van geen opgeven en als ik haar uiteindelijk een stukje tegemoet loop zie ik de grootste smile ooit op haar gezicht! Holy Damn! Mijn meisje heeft na 3,5 uur lopen gewoon haar eerste echte pittige 19km trail gelopen! We lopen samen nog een laatste keer door de Ourthe terwijl de rest van gefinisht Zoetermeer Marjan staat aan te moedigen! Wat een gaaf moment! En dan zet ook Marjan de klok na 3:35 stil op haar gaafste avontuur so far. 🙂
Voor degenen die willen kijken waar Nico, Wendy, Marjan en Mandy (op de 33 km) uithingen tijdens de Trail des Fantômes, check het soort met van live (niet dus 😉 ) op de volgende link:
Dank aan de organisatie en alle vrijwilligers en toeschouwers voor een bijzonder gaaf feestje in de Ardennen! Zeer zeker tot ziens!
See you on the Trails!
Downhill Dave 
Wat een feest om te lezen!!! Gave pica’s ook weer, superleuk!!
Zat er weer helemaal in, en wat een feestje zo met zijn allen dit avontuur te beleven😁!!